روح الامین امینی در ابتدا پرسشی را مطرح کرد و گفت: با توجه به رشد و گسترش علوم اجتماعی این پرسش به وجود می‌آید که چرا شعر یک مقوله‌ی اجتماعی است؟ و این در شرایط کنونی یک پرسش تامل بر انگیزی است.

علی امیری اما مخالف این نظر بود و بیان داشت: درست است که در شعر، فلسفه، عرفان، موعظه پند و نصیحت وجود دارد، ولی اینکه جزم گرایانه قبول کنیم که حتما شعر یک مقوله‌ اجتماعی است صحیح نیست، بلکه بسیار جای تامل بوده و قابل بحث است نه یک چیز حتمی و مسلم!

وی بیان داشت: که اگر این پرسش مطرح شود که چرا شعر یک مقوله‌ای اجتماعی است، این سئوال نیز قابل طرح است که چرا شعر یک مقوله‌ی فلسفی است، چرا شعر یک مقوله‌ عرفانی است، و چرا شعر یک مقوله عشقی است چنانچه غزل پیوند دیرینه و ناگسستنی با مقوله عشق دارد و چراهایی دیگر و اگر این پرسش مطرح شود نا خود آگاه ما را با سلسه پرسش های دیگری مواجه می سازد.

وی ادامه داد: چون با شعر فلسفه بیان شده، طنز و شوخی شده است، وعظ و نصیحت نیز. که اگر به تاریخ دیرینه سال و دراز آهنگ شعر پارسی از رودکی تا اکنون نگاه کنید می‌بینید که این فرض فرض مسلمی نیست.

"یاسین نگاه" در مقام موافق این پرسش به گفته‌ دکتر کریمی حکاک متوسل شد که می‌گوید: هرمتن  که متن ادبی را نیز شامل می‌شود در ذات خود اجتماعی است و سپس ادامه داده بیان کرد که چون آفرشگر و خالق متون یک انسان و اجتماعی است.

وی در پایان گفته هایش از وضعیت موجود و از جا نیافتادن فرهنگ کتاب و کتابخوانی انتقاد کرد و افزود: متاسفانه  کتاب که با شمارگان یک هزار چاپ می‌شود یا به فروش نمی رسد و یاهم به سختی به فروش می‌رسد،  در حالی که ما فقط در دانشگاه های خصوصی بیش از 60هزار دانشجو داریم که اگر دانشجویان دانشگاه های دولتی را به حساب نیاریم عدد درشتی است و این فرهنگ  خلق شعر معاصر را در افغانستان با خطر جدی مواجه خواهد ساخت.

چیزی که علی امیری با آن مخالف بوده و در رد گفته های یاسین نگاه گفت: اگر شاعر با این دید شعر بگوید، قطعا شعرش بجایی نخواهد رسید، شعرا از حافظ پند گیرند که  او وقتی شعر می‌گفت به دنبال جمع آوری اش نبود و شعرش را کسی دیگه جمع آوری و دست نویس کرد ولی حالا که صدها سال از آن می‌گذرد الهام بخش تمام شاعران پارسی  سراست.
در پایان این مراسم تعدادی از شعرای جوان شعر خواندند.